Swaziland; mooi, puur en in ontwikkeling

Hoi hoi!

En dan is het alweer donderdag.. Oeps sorry! De dagen gaan hier zo snel, dat ik later dan gepland weer een nieuw blog plaats.

Zo, ik ben weer terug in Swaziland wat inmiddels een beetje een thuis voor ons is. Want elke keer als we een uitstapje hebben naar kruger of naar Mozambique, keren we weer terug naar onze lodge in Swaziland. En ik moet zeggen: ik ben inmiddels een beetje verliefd geworden op dit land! Waar het modern en tegelijkertijd ook nog erg ouderwets is. Waar iedereen een mobiele telefoon heeft, maar waar de elektriciteit tegelijkertijd nog verre van optimaal is. Ik vind het prachtig.

Mijn weekje kruger was om en dus was het tijd om te gaan werken. Ik had van Tangeesha (verantwoordelijke over het vrijwilligerswerk) mijn schema voor de komende weken gekregen. Ik was in de ochtenden ingedeeld bij een 'ncp' dicht bij de lodge in Ezulwini. In de middagen was ik verschillend ingedeeld; de ene dag was ik bijvoorbeeld ingedeeld om te helpen bij een homework club en de andere dag gingen we naar een home of hope house.

Eerst wil ik wat vertellen over de NCP's. Een NCP (neighbourhood care point) is niet een normale pre school. Dit zijn schooltjes gebouwd en opgericht voor kinderen tussen de 2 en 6 jaar, door mijn organisatie (all out africa). In de eerste instantie was de reden de honger en armoede onder kinderen tegen te gaan en later in tweede instantie ervoor te zorgen dat alle kinderen educatie kregen. De scholen hebben leraressen die over het algemeen dicht bij de scholen wonen en de kinderen kennen. Ook hebben ze dames die koken voor de kinderen, zodat de kids kunnen ontbijten en lunchen. De NCP's voorzien de eerste basisbehoeften (eten) en je kan je misschien wel indenken dat dit op een hele andere wijze vorm geeft op hun leven. Educatie is hier ook belangrijk, maar nog niet zo goed ontwikkeld. Sommige leraressen moeten naar mijn mening nog hun lesgeefkwaliteiten ontwikkelen en hangen daarom ook erg aan de vrijwilligers die komen helpen.

Toen ik maandag aankwam, overweldigde het me een beetje. 34 schreeuwende kinderen, klein klaslokaal en een nog harder schreeuwende lerares. Samen met 2 andere vrijwilligers ga ik hier de komende tijd helpen. De lerares was erg blij ons te zien en groette ons vrolijk met de kids. Een inwerk periode is hier niet van toepassing, want we mochten meteen aan de slag met papieren maken voor de kinderen en boekjes voorlezen etc. Ik moest op z'n zachtst gezegd een beetje wennen aan de lerares. De kinderen waren helemaal door het dolle heen dat we er waren en wilden ons meteen aanraken en knuffelen. Dat was wel heel schattig om te zien. Na een ochtendje knuffelen, spelen , helpen, aandacht geven, was ik helemaal kapot en was ik blij dat het er even op zat.

Dinsdag was Laerke ( vrijwilliger) ziek, waardoor we met zn tweeën naar onze NCP gingen. Overigens, we gaan met het openbaar vervoer naar onze NCP en dat is hier heel anders dan in Nederland. Ik lach me nog steeds stuk als we met de bus gaan. Het is namelijk zo dat er GEEN bushaltes zijn. Je wacht aan de rand van de weg en als er een 'bus' (eigenlijke een heel klein autobusje) langskomt, wuif je met je hand en stoppen ze. Je verteld dan waar je heen wilt aan een mannetje die de deur voor je openhoudt en betaald 6 rand (ongeveer 0.33 cent). De bussen worden niet door de overheid of door de bevolking betaald, dus er is ontzettend veel concurrentie onderling in de bussen business. Dit betekent dat ze naar elke voetganger toeteren en vaak ook stoppen om te vragen of ze met de bus willen. Soms kan een busritje dus 5 minuten duren en soms 20 minuten haha.

Maar dat terzijde, even terug naar mijn verhaal. We liepen na onze busrit naar onze NCP en hoorden onze kids alweer vrolijk schreeuwen. De lerares was ziek, maar wel op werk, waardoor ze ontzettend chagrijnig was. We kwamen aan en ze vertelde zonder ons te begroetten, dat we moesten lesgeven. Ik had niks voorbereid, waarop ik haar vroeg wat we moesten lesgeven, waarop ze heel geïrriteerd zei: 'just teach'. Uiteindelijk vertelde ze heel kortaf wat we moesten doen en liep ze halverwege in de les weg. De kinderen kunnen amper engels, dus het was op z'n zachtst gezegd een enorme uitdaging om ze rustig te houden, zeker op de manier waarop ik les moest geven. Toen ze later terug kwam, vertelde ze me ook nog heel geïrriteerd dat ik anders moest lesgeven. Je kan je misschien wel indenken dat ik enorm gefrustreerd was na deze dag. Gelukkig hebben we elke dinsdag een feedback moment met alle vrijwilligers en Tangeesha waar we onze uitdagingen en dingen waar we tegen aan lopen, konden bespreken. Uiteraard besprak ik dit dus met de groep, waaruit bleek dat Tangeesha niet verrast was. Ze blijkt wel vaker 'moody' te zijn en beloofde ons dat hij met haar ging praten. Hij verzekerde ons dat het niet aan ons lag, maar aan iets anders.

De dagen erna was ze inderdaad in betere doen. Ze vertelde op een meer aardige manier wat we konden doen en wat ze van ons verwacht. Dit luchtte me wel op. Ik kon hierdoor ook meer genieten van de kids. De manier waarop ze lesgeeft en vindt dat wij ook zo moeten lesgeven, is voor mij nog steeds moeilijk om te accepteren. Naar mijn idee leren de kinderen niet echt, maar repeteren ze zinnen uit hun hoofd, zonder dat ze weten wat het inhoudt. Een voorbeeld is: we moeten op het begin vertellen welke dag het is en zij moeten ons napraten. Dus: 'the day today is Thursday' . Dit roepen we een paar keer en zij roepen ons dan na. Maar zodra je vraagt: welke dag is het vandaag? Krijg je alle dagen te horen behalve de goede. De lerares houdt vol dat dit de goede manier is en in deze korte tijd kan ik dat ook niet veranderen. Ik probeer hier nog een beetje een weg in te zoeken en het te accepteren.

De ochtend in de NCP ziet er als volgt uit:
09.00 Aankomst, we beginnen met het vertellen van de datum en repeteren de dagen van de week, de maanden van het jaar, de nummers, de kleuren, de vormen en de dieren.
09.40 De kinderen krijgen een papiertje waar ze moeten oefenen met schrijven (het thema varieert).
10.00 Ontbijt voor de kinderen. Handen wassen en dan pap eten.
10.30 Tanden poetsen en weer naar binnen.
10.45 Verhalen voorlezen, zingen, schoolregels vertellen , nog meer zingen.
11.30/11.45 Weer terug naar de bus.

In de middag heb ik andere taken, zoals schoonmaken bij een organisatie waar ze kinderen opvangen die geen ouders meer hebben (of die niet meer voor ze kunnen zorgen) en kinderen opvangen die geen eten thuis krijgen. Gister ben ik naar een kinderziekenhuis geweest om te spelen met de kinderen. Soms is het best wel heftig om de kids zo te zien en de verhalen te horen. Het is lang niet allemaal 'koek en ei' en dat komt af en toe wel even binnen bij mij.

Daarom is het fijn dat we deze dingen afwisselen met vrolijke dingen. Zo ben ik vorige week voor het eerst uitgegaan in Swaziland. Ik had een super avond, waar ik de Afrikaanse sferen even kon proeven. Ook ben ik wezen Ziplinen tussen de bomen ! Super gaaf (google het even als je het niet kent). Morgen ga ik weer naar een ander feestje om kingsday te vieren (jaja dat hebben ze hier ook!)

Tot slot wil ik nog even wat aan jullie voorleggen. In mijn NCP waar ik lesgeef, zijn ze erg afhankelijk van donaties en van de organisatie. Ze hebben dus erg weinig om mee te spelen of mee te leren. Ik ga een gymboek maken om de lerares meer ideeën te geven wat je met de kinderen buiten kan doen qua bewegen. Daarnaast zou ik nog erg graag willen dat de kinderen buiten kunnen schommelen of kunnen klimmen op een klimtoestel. Het enige wat ze nu hebben zijn bomen en gras. Ik wil jullie dan ook vragen om een kleine bijdrage te geven om dit te kunnen realiseren. Niks moet, maar met een klein beetje hulp kunnen we 34 kids stukje gelukkiger maken. Zou je mij hierbij willen helpen, stuur me dan even een mailtje of berichtje of hoe dan ook. De kids zouden er heel erg blij mee zijn!!

Volgende week ben ik in Mozambique, weekje vakantie vieren. Daarna probeer ik weer een blog te schrijven :-) Ik eindig mijn blog met de zin die ik gister in het ziekenhuis zag:

"Children are like seeds, love them and they will grow"

Byee!